नमस्कार, वट पौर्णिमे निमित्त -
अगदी पूर्वी मुंबई, दादर, ठाणे उपनगरांत वड पिंपळ औदुंबर आंबा असे भव्य वृक्ष खूप होते
काही भागात बऱ्यापैकी जंगल होते , आता त्यातील बरेच वृक्ष तोडून मोठ्या वसाहती
उभ्या राहिल्या आहेत, मी जिथे आता तात्पुरता राहतो त्या वसाहतीत शिरण्यासाठी एक
रस्ता विकसित झाला , त्या रस्त्यावर अगदी मधोमध रस्ता दुभाजक म्हणून जणूकाही
तो वटवृक्ष उभा आहे, तिथून नेहमी जाता येताना मला त्या वृक्षाविषयी काहीतरी वाटायचे ,
आणि वट पौर्णिमेला त्याच्या फांद्या तोडायला कोणीतरी आले आणि जणू त्या वडाचे शब्द
माझ्या कानावर ऐकू यायला लागले, शहरात उरले सुरले वृक्ष आहेत त्यांच्याही ह्याच
भावना असतील कदाचित ? - सुरेश पित्रे, ठाणे
मी आहे वटवृक्ष एकटाच उभा !
वट पौर्णिमेसाठी एक माणूस आला व
मीही दुरून पहात होतो, त्या वडाचे बोल कानावर पडायला लागले
कुऱ्हाड घेऊन तू आला आहेस माझ्
फांद्या रस्त्यावर जाऊन पडतील सु
माझ्या अंगा खांद्यावर चालविणार
पण जरा बघ ! पक्षी, पाखरांनी था
आहे मी एकटा रस्त्यामधे, सग्या
होते इथे जंगल, माझ्या सभोवती स
बिल्डर नामक राक्षसाने, मुळासकट
पाण्याविना तडफडून सुकून मरून गे
सुदैव माझं मी राहिलो जिवंत, उभा एकटाच आज रस्त्यावरती
तुम्ही पहात होतात स्वप्नं कधी
माझ्या सख्यांची करून माती, स्व
मी आणि माझे सोबती देत होते शु
आता मी मात्र सतत हुंगतो आहे वा
हो आह्मी हुंगतो कार्बन डाय ऑक्साईड , पण इतके प्रदुषण ?
झाडे कापून माणूस आळवितो आहे शह
माझ्या सग्या सोबतींचा जीव घेऊन
तिथे अनेक माणसांचा , कुटुंबां
मलाही वाटते, इथे खाली जमिनीवर
पण आता जमिनीवर डांबर टाकून, रस्
नेमाने तुम्ही स्वतःचे कापता के
नाहीतर त्यांच्या मुसक्या बांधू
आता वट पौर्णिमेला माझी पूजा करायला कमी येतात त्या सुवासिनी
माझ्याभोवती ओतलय डांबर , त्या
मीही आता वाट पाहतो कधी येईल पा
पूर्वी कधी काळी प्रदक्षिणा करताना लक्ष तरी देत
नशीब माझे, देवाने योजना केली आ
ते पक्षी खातात माझी फळे , विष्
त्या इमारतीवर कुठेही रुजतात त्
त्याच इमारतींवर उगवली आहेत वडाची कोवळी रोपे, वाढेल तो वट - वंशवेल
ती रोपे सांगत आहेत कि हो ! इथेच होते आमचे सखे, सोयरे आणि सोबती
उखडून टाकून मारून टाकलेत त्यां
तुमच्या आधी आमचाच होता ह्या जमि
मी आहे वटवृक्ष एकटाच ! रस्ता दु
माझ्या दोन्ही बाजूने सतत चालु
त्रास होतो ! पण सवय झाली आहे आता वाहनांच्या भोंग्यांच्या कर्कश्
कान किटले आहेत ह्या शहरी गोंगा
सग्या सोयऱ्यांच्या आठवणीत, दुर्दम्य आशा ठेवुन आहे फक्त जग
लेखक / कवी - सुरेश पित्रे, ठाणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा